Samen begonnen we te wandelen, bestemming onbekend,
Eerst wat onhandig, maar nu ben ik aan de route gewend.
Nu ik zo terug denk, aan nu en toen,
Zou ik willen dat ik het nog eens kon doen.
Een andere route kon nemen,
Maar op dat moment had ik niks te zeggen over mn eigen benen.
Ik heb geen spijt van wat ik heb gezegt, want ik heb niet gelogen,
Maar jij wel, jij hebt gelogen en bedrogen.
Maar dat maakt niet uit, zonder jou zou ik niet zijn zoals ik nu ben,
Ik weet dat ik aan die herineringen van jou langzaam wel wen.
Met onze route kwamen we door prachtige omgevingen,
Maar ook door de slechtste belevingen.
Ik weet het nog allemaal, je lach, je geur, je mond, je ogen,
Vraag me af hoe ik je ooit heb kunnen geloven.
Die pijn wat je me hebt gegeven, heeft me sterker gemaakt,
Vraag me nog af, hoe je het slot van mn hart heb gekraakt.
Ik kijk opzij, en vraag me af of het jou ook zo is het slopen,
Maar dan zie ik het jij bent blijven staan, en ik ben doorgelopen.