Vlinder….
De rups was zo moe
Van alle kommer en kwel
Ze dacht: ik weet t allemaal nu wel.
Er is toch niets goed bij wat ik doe
In zich zelf getrokken
Los gemaakt van alle aardse zaken
Begon ze aan haar cocon
T begon al snel te groeien
Het maakte haar nog meer moe
Daarna kon ze dan rusten
En het mocht een hele poos duren
Ze droomde van al het goede
Wie en wat ze willen zijn
Al was het maar voor een paar uren.
Een prinses met een streel zachte huid
Met een prachtig gewaad in stralende kleuren
Een vrolijk geval, fladderend met liefde
Er stond haar nog heel wat te gebeuren!
Want na een moeilijke tijd van stil zijn
verpakt in haar cocon, begon ze langzaam
zonder enige haast, haar strakke pak uit te trekken
En heel voorzichtig kwam ze naar buiten.
En vol verwondering voelde ze zich die prinses
Met zijde zachte vleugels in prachtige kleuren…
Ze vloog met de luchtstroom mee, en liet haar overal brengen
Zonder zeuren, zonder gedoe, zomaar om je op te beuren.
Het duurde geen weken, geen dagen… maar uren.