De mens als vijand van zichzelf
Twintig eeuwen heeft de mens nodig om vaag te beseffen
Dat hij zichzelf aan het uitroeien is
Kan hij nog terug?
De mens ontkent ook, dat hij de schepping van God is
Hij is een streber, dat is op zichzelf niet verkeerd als hij zo wijs zou zijn, altijd het goede
te kiezen.
Maar een streber is een mens, de streber in de mens, wil steeds meer weten en had hij op zijn tijd grenzen kunnen trekken en gedacht,” nu weet ik genoeg, zo werk ik prettig, zo eet ik genoeg en zo lig ik prettig” . Maar nee, toen hij lekker zat, verveelde hij zich en ging nadenken om nog beter en prettiger te kunnen gaan zitten, liggen en werken.
Hij vond steeds nieuwere dingen uit, om het leven te vergemakkelijken en zo kreeg hij steeds meer tijd, om uitvindingen te doen.
Maar het leven werd wel steeds ingewikkelder, dat merkte hij niet, want hij had het te druk.
Het creëren werd een obsessie, al het oude liet hij achter op een hoop.
Ook de normen en waarden van het leven zelf
Werden verouderd verklaard, ook zij gingen de zelfde weg.
Nergens kon en kan de mens van af blijven in zijn streven naar macht en vernieuwing.
De mensheid groeit steeds verder van zijn welzijn af, zou de mens, dat op tijd beseffen?, of gaat hij met spel en al de eeuwigheid in?
Het spel van de twintigste eeuw is nog, wie is het eerste aan de eindstreep?, en wie het langste leeft mag alle rotzooi houden.
De afgedankte berg achter hem is angstvallig hoog, de kuil voor hem, waaruit hij alle bronnen putten,onmenselijk diep, de mens is nog steeds op zoek naar het echte welzijn, een enkeling vond het, maar de rest weet niet meer, waar ze naar zoeken, hij kan het spel niet meer stoppen..
Zijn streven is nog meer materie, totdat de materie op is en het spel uit..
Of zou de mens op tijd bedenken, dat de berg afval achter hem zijn ondergang, maar misschien ook zijn redding kan betekenen.?..
Auteur: J.H. Vergne | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 25 april 2007 | ||
Thema's: |