Na drie jaar kan ik nog steeds
niet begrijpen hoe iemand
na twintig jaar houden van
en kinderen wil scheiden.
Als je écht van iemand houdt
en wel twintig jaren lang
kan dat toch niet zomaar weg zijn
ineens, pats boem?
Dan mag er wel een ander
in het spel zijn, maar
wil je echt die twintig jaar
opgeven voor die ander?
Wil je echt je kinderen
zoveel verdriet en pijn
aandoen dat ze zich zelfs
doodongelukkig gaan voelen?
Waarom ben je weggegaan papa?
Waarom houd je niet meer van mama?
Waarom doe je me zo’n verdriet?
Waarom zie je niet dat ik ongelukkig ben?
Ik mis je,
papa.