ik word wakker in een vreemde kamer
met mensen om me heen die rustig praten
vrolijk tegen iedereen als goede vrienden
ik zet mijn bril op en dan veranderd de wereld ineens
De woorden kloppen niet met hun blik in hun ogen
de tranen vullen mijn ogen
ik denk aan mezelf
met mijn woorden en mijn blik
ik was een kleine meisje
dat problemen had thuis
op school had ik een oppervlakkige gedachte:
of ik mocht iemand of helemaal niet
langzaam word ik groter
denk ik bij dingen langer na
waarom diegene niet aardig was tegen mij
dan merk ik dat ik niet de enige was die problemen thuis had
het kon slechter met mij gaan
zo hoor ik om mij heen dat er veel problemen zijn bij anderen
de blik veraad je maar de woorden beschermen je
ik ga niemand afkeuren als ze liegen
ze weten zelf al dat ze zo niet veder kunnen leven
en zelf in hun eigen val trappen
maar als het voor bescherming is voor jezelf...
dan hoop ik dat ze dan niet hun hele leven hoeven te beschermen..