alles ging goed,
tot jij agressief werd
het ging thuis steeds slechter
altijd slaande ruzie
nooit meer samen lachen
alleen maar schreeuwen
ik was vaak thuis
want voelde me down
was niet mezelf meer
was niet meer dezelfde
tijd voor vrienden had ik niet echt meer
op school werd het steeds slechter
moest altijd harder werken
vrienden leer je kennen in slechte tijden
zegt men altijd
nu heb ik zelf ondervonden
nou dat is een feit
ik lachte wel, maar huildee vanbinnen
me vriendinnen snapten dat niet
en lieten me zitten
ze dachten dat ik me aanstelde
wisten niet hoe erg het was
vrienden leer je kennen in slechte tijden
zegt men altijd
nu heb ik zelf ondervonden
nou dat is een feit
Maar langzaam begint de zon te schijnen
langzaam kan ik weer echt lachen
met echte vriendinnen
die mij niet laten zitten
Dit gedicht is daarom voor
de allerliefste meisjes
die mij steunen en de zon laten schijnen
mij nooit laten zitten
en nooit verdwijnen
allerliefste Tessa en Nanda