Vreugde maakt bij mij nog verdriet.
Iets wat mooi moest zijn is in mijn ogen lelijk.
Iets wat liefde heet wil ik niet kennen.
En dat alles, uit angst voor me zelf.
Want, zo lang je die gevoelend niet kent.
Of niet wilt kennen
Hoe weet je dan wat voor gevolge ze hebben
Stel je geeft jou hart aan mij
En ik mijn hart aan jou.
En jij breekt mijn hart bewust of onbewust de gevolgen zijn het zelfde.
Tot verkort bestond vriendschap voor mij niet.
En dat alles om dat ik niet durfde te geven
En nog minder durfde te ontvangen
Maar jij hebt mijn ogen geopend.
Iets waar voor ik je dankbaar zou moeten zijn.
Want de tijde met jou zijn prachtig.
Maar ze laten me ook voelen wat ik al die tijd heb moeten missen
En dat, dat maakt bij mij het lege gevoel.
Dag in dag uit het zelfde gevoel.
Van buiten een lach.
Van binnen een traan.
Maar ik weet niet meer hoe zonder jou te bestaan.