Kinderpraat.

Deze morgen, de lentezon stond te blinken aan de azuurblauwe hemel. De roep van de natuur lokte, dus besloot ik dat wij onze eerste boswandeling gingen maken van dit jaar.

Wij zouden wel onze laarzen aantrekken, want bomma verwittigde ons dat het nog wel drassig zou zijn.

“Bompa, zouden er al kikkervisjes zijn?” vroeg Eliano.

“Ik denk dat het nog een beetje vroeg is voor ‘dikkopjes’. Nu ja, met die opwarming van de aarde, je weet maar nooit, misschien zijn de kikkers ook wel in de war. Wij zullen voor alle zekerheid een bokaaltje meenemen.”

Bomma had gelijk, het was nog modderig, maar met onze laarzen aan was dat eens zo prettig. Wij kozen de smerigste modderhopen uit om er door te ploeteren. Zowel Eliano als ik hadden leut in het zompende geluid van onze wegzinkende laarzen en het dretsen van de opvliegende slijkspetters in onze gezichten. Na een poosje zagen wij eruit als twee zwaar gecamoufleerde para’s.

Ondertussen vertelde ik mijn kleine soldaatje van alles en nog wat over de ontluikende natuur.

Aan de stand van de zon merkte ik dat het tijd was om huiswaarts te keren. Eliano’s buikje vertelde trouwens hetzelfde verhaal. Wij sneden nog vlug wat takken wilgenkatjes af voor bomma.

Nu was het zijn beurt om te vertellen. Hoe hij erop kwam weet ik niet maar zo ging zijn verhaal.

“Weet je bompa?”

Zo begint hij altijd als hij nogal veel kwijt wil en hij in zijn hoofd nog het een en ander aan het samenvatten is.

“Wat moet ik weten jongen?”

“Weet je dat er iemand is die zo rijk is dat hij iedere mens op aarde één euro kan geven?”

“Ik heb daarover gelezen in de krant.”

“Hoeveel moet die man dan bezitten bompa?”

“Zo’n goede zeven miljard euro.”

“Weet je bompa, die kan alles kopen wat hij wilt. Huizen met honderd verdiepingen, villa’s een vliegdekschip.”

Ik knik, hij kijkt zoekend rond.

“Neem nu die boom.”

Hij wijst mij naar een enorme beuk.

“Die boom, dat is voor hem een fluitje van één cent.”

Ik bekijk de boom, denk aan de rijkaard en de beeldspraak, maar ik zie de kerel nog niet direct op de woudreus blazen. Eliano merkte dat ik lachte.

“Neen bompa, ik meen het hoor. Die man komt hier en zegt, ik wil die boom, en hij koopt hem. Veel geld is niet altijd praktisch. Als je heel rijk was, zou je dan veel antiek kopen bompa?”

“Ja, ik hou wel van antiek.”

“Zie je wel, dat is dom. Hoe oud is antiek?”

“Heel oud, meer dan honderd jaar.”

“Meer dan honderd jaar? soms wel duizend jaar. Neem je koopt een boekenkast. Je steekt er je boeken in, dan valt die in elkaar.  Waarom, omdat die oud en versleten is en van oude bomen van meer dan honderd jaar is gemaakt. Het zou zelfs kunnen dat ze al ineen zakt voor je er boeken inzet. Dan moet je er een nieuwe kopen, en nog eens, en weer eens, tenslotte is al je geld op en dan kun je geen euro meer geven aan al de mensen van de wereld.”

Daar had hij wel een punt.

Wij waren thuis. Ik zette de katjes in een antiek vaasje dat ik nog van mijn moeder erfde. Ik deed het zeer voorzichtig, omdat het oude ding niet zou in elkaar storten.

Den Bompa.