Monsters zijn het.
Monsters.
Lelijke monsters
die me geestelijk,
maar naar mijn gevoel ook lichamelijk mishandelen.

Schatten.
Engelen.
Rozen.
Dat is wat ze zijn.
Ik hou van ze.
Ze maken mij voor een deel mij.

Ja.
Ik hoor van ze te houden.
Maar vaak slaat de onzekerheid toe.
Nee.
Ik hoor ze inderdaad niet te haten.
Want eigenlijk zijn ze verschrikkelijk mooi.

Maar wat doe je
als iedereen je de reactie geeft dat het verkeerd is.
Lelijk.
''Moche''
Afgrijselijk.
Moet je er dan toch van leren houden?
Moet je al die opmerkingen over het hoofd zien.
Opmerkingen die je niet over het hoofd kunt zien,
omdat die opmerkingen hoger zijn dan jij...
Zo lijkt het tenminste.

Ik heb nu opgeschreven waarom ik ze haat.
Maar heb ik ook redenen om van ze te houden?
Ja.
Eigenlijk wel.
Ze zijn mooi.
Toch.
Ze zijn apart.
Dat zeker.
Misschien dat ik door hen ook vele dingen beter kan.
Misschien.

Misschien.

Ze zijn mij.
Ze zijn een deel van mij.
Waar ik mee moeg 'leren'leven.
Ik hoor gewoon van ze te houden.
Wat de mensen dan ook mogen zeggen.
Ze zijn mij.
Mijn Liaat.