Ik ken iemand, ze woont hier dichtbij,
als je goed kijkt, lijkt ze wel wat op mij.
Ze lijkt vrolijk, ze lacht,
maar achter die lach schuilt iets
wat ik niet had verwacht.
Het is, alsof ze op zoek is naar iets,
maar elke avond weer eindigt met niets.
Dit gaat nu al ruim 2 maanden zo door,
en waar doet ze het voor.... waarvoor?
Telkens rijdt ze er langs, je huis,
omdat ze dat zo gewend was,
na 6 jaar voelde ze zich er thuis.
Ze is op zoek naar wat bekends,
elke auto, elk nummerbord kijkt ze na,
telkens tevergeefs, vertwijfeld fluistert ze je naam.
Steeds weer die onzekerheid,
waar zou je zijn, wat zou je doen?
Zou je aan haar denken,
of zou je je warmte al aan een ander schenken?
Ze pijnigt zichzelf door aan je te denken,
ondanks dat je haar zo hebt kunnen krenken.
Aan het alleen zijn is ze nog steeds niet gewend
en ook niet aan het feit dat je nu weg bent.
Elke avond valt ze huilend in slaap,
denkend aan de volgende dag,
die zonder jou zo langzaam voorbij gaat.
Ze hoopt, dat je terugkomt, op een keer,
kijk, daar aan de overkant, daar loopt ze weer.
Hé, dat meisje dat ken ik.... dat meisje dat ben ik.