Nooit meer zijn lach
zal het missen ooit verdwijnen
zal de zon ooit weer schijnen
zal het zonder hem ontwaken,
je ooit minder kunnen raken.
nooit meer een kus,nooit meer zijn lach,
als verdoofd probeer je te accepteren
dat je het zonder hem moet proberen.
je sleept je elke dag voort,denkend aan,
elk klein woord dat hij tegen je heefd gezegt
de ruzie's die jullie hebben bij gelegd.
de lieve gebaren onverwacht
de bloemen die hij je soms bracht.
de kleine dingen die je zo konden storen
wat zou je ze nu graag willen horen
hoe kun je zo doorgaan zonder hem
hoe moet het verder zonder zijn stem.
je ziet en hoord hem telkens weer
het gemis word niet minder, alleen maar meer.
je voelt je gebroken en verscheurd,
mensen zeggen,'je hebt nu genoeg getreurd'.
maar hoe kunnen ze weten van het verdriet,
als je er aan denkt dat je hem niet meer ziet.
zolang hij in je hart zal zijn,
zal elke vreugde vermengt worden met pijn.
wetend dat je door moet gaan,
met in je ziel altyd die traan.
de liefde die je bij hem vond,
zijn nu littekens van een diepe wond.
maar het vertrouwen dat hij je heeft gegeven,
maakt nu dat je door moet gaan met je leven.
en al ben je hem in dit leven echt kwijt,
zijn herinneringen en liefde leven in je voort
voor altyd