de dood lacht zacht
ook buiten
hangt jouw stilte
om me heen
ik zie de mensen
praten lachen maar
ben er heel alleen
kan je niet ontdekken in
een stem probeer je ogen bij
een ander even bloot te leggen
je hart en ziel zijn
van de wereld afgesloten
voor even heb je iedereen verstoten
jouw rust maakt alles stil
de dood lacht zacht en fluistert
of ik zo wel verder wil
wil melker
22/03/2007
hiljaa: | Donderdag, maart 22, 2007 10:01 |
intens droefmooi verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
dichterbij: | Donderdag, maart 22, 2007 09:22 |
dit zijn gebeurtenissen die veel tijd vragen om een plaats te krijgen, maar de warme herinneringen staan voor altijd in je hart gegrift lieve groet |
|
sunset: | Donderdag, maart 22, 2007 08:13 |
Ach, de dood maakt jou, mij toch niet bang. Of? Het is slechts een tussenstaion, doorgeefluik. En leven, liefde is eeuwig. Treffende tonende voelpoëzie. Liefs en warme vriendschappelijke genegenheid, sunset |
|
Windwhisper: | Donderdag, maart 22, 2007 07:30 |
Sterkte droevig zo een groot verlies. Liefs Cobie |
|
remie: | Donderdag, maart 22, 2007 07:18 |
triest als de liefde van je leven dood gaat, de wereld op zijn kop....sterkte...liefs remie | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 22 maart 2007 | ||
Thema's: |