Op een mooie lentemorgen
liep ik dromend langs het strand
en opeens zag ik daar twee voetstappen
naast de mijne in het zand.
Het waren de voetsporen van God
die me op mijn tocht vergezelde
en toen ik s'avonds thuis kwam
was het dan ook dat dat ik aan mijn moeder vertelde.
En zo ging het elke dag,
nooit voelde ik me nog alleen.
Elke dag was weer een succes
met God zo om me heen.
Maar op een dag ging het goed mis
en het paar voetstappen van god verdween.
Enkel mijn voetsporen kon ik nog zien
"God, waarom laat je me juist nu alleen??!!"
Toen hoorde ik een warme stem,
vermoeid en puffend aan me vragen;
"Lieve kind, zie je dan niet
dat het mijn voetsporen zijn die je dragen?"
"Als je het moeilijk hebt
zal ik er altijd voor je zijn
dan draag ik wel eventjes alle lasten
al je zorgen en je pijn!"
Dus met andere woorden; soms voel je je wel alleen maar als je goed luistert en kijkt zie je dat het in werkelijkheid heel anders is!