Ik keek je aan.
Die eerste dag.
Toen je hier kwam.
Ik dacht..Weer iemand anders.
Weer een ander leven.
Na 2 jaar wende ik pas.
Wende ik pas aan jou.
Aan je bruine haar en blauwe ogen.
Aan je aanwezigheid.
En liefde om me heen.
Na 4 jaar begon ik te beseffen.
Te beseffen hoe belangrijk je was in me leven.
En in dat van mama.
Je was alles.Alles wat ik nooit heb gehad.
En lieve vader.Die om me gaf!
Na 6 jaar realiseerde ik hoeveel je om me gaf.
Wat je wel niet voor ons deed.
En toen nog conflicten niet vermeed.
Er was wel eens een wisseling.Wisseling van woorden.
Mij werd uitgelegd is normaal.Niet meebemoeien/
Na 7 jaar een eind!
Eeen eind aan veel mooie dingen.
Vakantie's,Liefde,Kind,een al dat soort dingen.
Dingen die je na 7 jaar opzij zet.
Zo pats boem ineen.Zeg je dag...Zonder emotie.
Zonder oooit iets te hebben gezegt.
Wij samen hebben nooit de kans gehad.
Nooit iets aan je ontdekt.
Afwezigheid,stil.want WIJ weten zo ben jij niet.
Je bent ook geen man van 1000 woorden.
Maar wel een man van 100 beloftes.Die niet waar zijn.
Ik Hou van je...EEN LEUGEN.
xxx van je mannetje..Ook een leugen.
Gezelligheid..Nog een leugen.
Dat waren het allemaal in mijn ogen.
Nu ik heb gehoord.dat je wegging.
Toen dacht ik EIKEL.
Je doet het weer.VOOR DE 3E KEER.
Weer weg van problemen.
Weg van wat het zwaarste ligt.
Doei papa.
Je geeft weer op als een KIND