Mijn eens verloren wereld..
Wil jij mij vangen als ik weer naar beneden val?
Wil jij er voor mij zijn als ik denk keihard op de grond terecht te komen?
Ik ben bang het donker in te gaan als het licht brandt.
Bang, om een verloren strijd te verliezen,
de kaars uit te blazen als het vuur gedoofd is,
bang, voor de woorden van iemand die niets te zeggen heeft.
Zou jij mij willen helpen met het leiden van mezelf?
Zou jij mij op mijn fouten willen wijzen als ik denk het goed te doen?
Steeds maar weer het verkeerde pad dat leidt naar de goede bestemming.
Steeds maar weer die woorden, dreunend door mijn hoofd,
als ik mijzelf niet eens kan horen,
steeds weer de opkomende zon in het midden van de nacht,
steeds maar weer dezelfde geluiden als het doodstil is.
Haal jij mij uit mijn schulp als ik niet naar buiten durf te komen?
Haal jij mij uit de put als ik er voor de zoveelste keer in ben gevallen?
Het is de tijd om naar buiten te komen, maar de deur is gesloten.
De tijd om wakker te worden als ik pas in slaap ben gevallen,
de personen te vertrouwen die aan één stuk door liegen,
het is de tijd om op te staan, maar mijn benen zijn gebroken.
Zoek jij samen met mij de laatste stukjes van mijn puzzel?
Zoek jij samen met mij de sleutel van de deur die eerst gesloten was?
Samen met jou kan ik helder zien onder water.
Met jou kan ik schrijven als mijn pen leeg is,
doorzetten als ik de hoop al heb opgegeven,
samen met jou kan ik mijn eens verloren wereld aan.
Xxx Danique