De vergeten vragen liggen nog vers op mijn tong
Terwijl mijn interpetaties nooit de juiste zijn
En jouw antwoorden net zo goed leugens kunnen zijn
Wilde ik nog altijd, dat je naar me luisteren kon
Met de waarheid onder ogen, zeg ik nog
Zonder echt te praten
Dat de indruk die je maakte
Verre van de echte leek
En de snaren die je raakte
Nooit melodieen maakten
- Ik had nog nooit je spel gespeelt
Hoe moest ik dan de regels weten?
Hoe moest ik je kennen
Zonder mezelf te vergeten? -
Nooit had ik jou voorgesteld, wit van woede
Ten goede van je mooie lach - in rode
Vuurrode lippen hield ik van je
En verblindde ik je met de felheid van een nieuwe dag
De zon heeft zijn stralen opgegeven
In het ritme van een vreemde hartslag.