Er staat een meisje voor me op de grond,
Ze ziet er blij uit en gezond.
Maar hoelanger ik naar haar kijk hoemeer ik van haar kan zien,
Ik kan de tranen bekijken die ze ophoud is ze bang misschien?
Ze schrikt als ze merkt dat er iemand naar haar staat te kijken.
Ik zie haar (neppe) glimlach dan ook snel bezwijken.
Ze is bang voor de toekomst bang voor de wereld waarin ze leeft,
Maar vooral bang dat er niemand meer om haar geeft.
Veel mensen zien haar als een meisje altijd blij,
Maar de tranen in haar ogen zeggen alles tegen mij.
Ze heeft zo'n naar verleden wat ze achter zich gelaten.
Een verleden waarin haar dierbaarste mensen haar d'r hebben verlaten.
Er rolt een traan over haar wang en ze laat alles even gaan,
En ik blijf nog steeds zonder wat te zeggen voor haar staan.
Ik kan het even niet meer aanzien en begin te huilen samen met haar,
Ik kan geen zinnen of woorden zeggen terwijl ik nogsteeds naar haar staar.
Ze is opgehouden met huilen en zet haar blije 'masker' weer op.
Ik vraag hoe ze zich voeld en ze zegt 'top',
maar ik weet dat het niet zo is ik voel haar pijn van binnen,
Ze wil het graag tegen iemand zeggen maar durft er niet over te beginnen,
Ik pak haar hand die maar laat gouw los want hij voeld zo kil en koud.
En ik vraag is er dan niemand die om je geeft en van je houd?
het meisje lacht maar haalt haar schouder op,,
Ze wil gaan maar ik zeg 'stop'
Ze luisterd niet en gaat verder met een gefakte glimlach.
Een meisje die niet zichzelf zijn mag,
En dat meisje dat ben ik