Simon and Garfunkel.
Daar staan ze heel eenvoudig
in het inmense Central Park,
de een met een accoustische gitaar.
Miljoenen mensen kijken ernaar,
en luisteren naar de subtiele klanken
van hun poetische samenzang.
De band die ze bij zich hebben
barst regelmatig los in
contrast van ritme, toeters en bellen,
Terwijl de twee mannen heel subtiel,
en melodieus hun liedjes vertellen.
heel begaafd en uniek,
aan het uitzinnige publiek.
Ik droom en dans weg op de klanken,
en waan mij een met de massa,
De zachte zalvende woorden,
en de wisseling van accoorden,
zweven naar mijn gevoel wereldwijd,
en ik ga terug in de tijd,
25 jaar na mijn geboorte,
Ben m'n jeugd allang al kwijt,
M'n liefde voor muziek zal er altijd zijn,
Ik hou zo van die speelse klanken,
Of donderende watervallen van ritmiek.
Dat heb ik ook aan hen te danken,
Maar ook een rockende razernij,
Of zo'n symphonische gymnastiek,
of een reggae of wat ook niet,
Alles maakt m'n hart vrij, blij.
Tijgertje:): | Zondag, maart 04, 2007 17:18 |
mooi concert destijds....x |
|
mobar: | Zondag, maart 04, 2007 16:49 |
Rob die houdt er ook zo van. | |
Innerchild: | Zondag, maart 04, 2007 16:41 |
Simon and Garfunkel ... muziek om bij weg te dromen ! Ja, dit roept bij mij ook veel herinneringen op. Liefs, Innerchild |
|
Auteur: ReBelle | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 04 maart 2007 | ||
Thema's: |