"Ik hou van hem", de enige zin die nog helder
opklaarde uit de grote chaos gedachten die in haar hoofd
rondzweefden. Heel even was ze erin geslaagd om in het
niets op te lossen, om dan weer terug te komen naar de
realiteit.
Willen - kunnen.
Waarom hield ze van hem?
Omdat hij de enige was die haar echt kon doen lachen van
geluk, de enige die niets moest doen om haar kippenvel te
bezorgen, de enige die met een simpele glimlach haar kon
doen verdwijnen van de wereld. Kon ze hem maar laten zien
dat ze alles meende wat ze zei, dat ze genoot van elk
moment dat ze bij hem was, van elke blik die hij haar
gunde.
Wist ze maar welke weg zijn gedachten opgingen.