Snakkend naar een oase
Slenter ik door de woestijn
Ik verga haast van de dorst
Steeds weer die stekende zon
Maar nooit eens een bron
Die mij even bij laat komen
Mij wat te drinken geeft
Zodat ik weer verder kan
Ik heb het zo nodig
Als waren het maar een paar druppels
En zo slenter ik verder
Stuit op dezelfde stenen
Nog altijd geen oase in zicht
En ja de woestijn…
Hoe kom ik er uit?
Was ik maar een blad
Dat zich mee kon laten nemen
op de wind
waaien naar de plek
waar de wind me wijst
maar ja geen wind, geen water en geen eind in zicht
loop nog maar even door vriend
als je iets mist, groeit het verlangen
het verlangen om te proeven,
wat je tijden niet had
ik wil zo graag
doe zo mijn best
maar de oase blijft uit
misschien heb ik teveel zand in mijn ogen….
vermoeid slenter ik door