Ik heb altijd wel een hekel aan kroketten gehad.
Maar sinds die reclames waarin een vrouw
in een vrieskist (pleonasme toch?) sollicitatie
gesprekken afneemt terwijl een heftruckchauffeur
zich een weg baant door de burgers, ketten, en langs
de dellen is bij mij alle lust en trek verdwenen.
Jarenlang hoorde ik hoe die vrouw probeerde om
talloze frituurtjes door het beeldscherm te duwen, haar
naam was mij even ontschoten. Nachtenlang heb
ik aan haar gedacht, wie is zij en waarom is zij zo.
Masturberen hielp niet want daar had ze het hoofd
en figuur niet voor.
Het blijft uiteindelijk wel een trauma, maar wel
eentje die je nooit wilt vergeten. Ik heb ooit geprobeerd
dit trauma te laten verdwijnen via zo een goeroe die
de “traumaoplosser” verkocht. Het bleek pure zoutzuur
te zijn, die je moest opdrinken, kostte me verdorie
wel bijna tweehonderd euries.
Toevallig hoorde ik vanmorgen een prachtige
carnavalskraker: “maak van je trauma een leuke
herinnering”, ik ben het ernstig aan het overwegen.
Sinds kort weet ik haar naam.
Mijn tv-toestel ligt nu tussen het afval van de
chinees, een plek waar hij zich stukken beter
zal voelen.
PostnatalePiet
20-02-2007