het wegdek weerspiegelt jouw laatste levenslicht
de wind helt over in verstrooiing van licht
de straten in bezwerende onduldbare geheimen
uitdagend in wiegend wankelende angst
levenskrachten in ongenaakbare strompeling
als net afgestroopte bladeren van bomen
het lijf in woekering, eens ongeschonden
maar nu in verzoening van de ruwe dood
de komende lente wacht niet meer op mij
het ligt niet meer aan mijn voeten
in een weerloze overgave, in een laatste verzet
een stem roept veeg eerst je voeten…
© Klaes 19 Februari 2007
kleinmeisje: | Maandag, februari 19, 2007 23:16 |
mooi,indrukwekkend.liefs | |
switi lobi: | Maandag, februari 19, 2007 23:01 |
Dit laat sporen na... Dikke kus Liefsliefs, switi lobi |
|
anneke van dijk: | Maandag, februari 19, 2007 22:59 |
heftig, om over na te denken! liefs, namasté, an |
|
Mathilde: | Maandag, februari 19, 2007 21:39 |
zo indrukwekkend... de laatste strofe nu al niet meer uit mijn gedachten te bannen... liefs, mathilde |
|
kerima ellouise: | Maandag, februari 19, 2007 20:42 |
indrukwekkende powezie, prachtige woordkeuze ! liefs, kerima ellouise |
|
Auteur: Klaes | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 19 februari 2007 | ||
Thema's: |