Nachtelijke stilte sijpelt in m'n hart,
betekenisloze woorden vervliegen,
de muren wijken genadeloos uiteen,
ontvlucht ik het harteloos beton,
welkom een nieuwe horizon.
Op meervoudige lagen gedragen,
bevrijd van een beklemmend spel,
alsof ik was vergeten hoe het is.
Maar traag versluierde gordijnen,
wijken nu met zoveel kracht uiteen.
Als water na een tocht in de woestijn,
de dans van mijn verlangen,
steeds weer opgevoerd,
op een veel te groot podium,
zo ontzag wekkend, helder, stralend.
Vrij ontwaakt de warmte in m'n hart,
dat zich verheugd op een nieuwe dag,
de wereld begroet, waarin ik leef.
Ineens weet ik alles zeker,
dít, heb ik veel te lang gemist.
De hals van de zwaan,
slecht zachtjes geknakt,
brak de ochtend in jou ogen.
Je komt nooit meer terug.
Ik zal je missen,
maar accepteren bestaat!
ato: | Zondag, februari 18, 2007 09:00 |
mooi! dit klinkt als een echt nieuw begin! liefs |
|
kleinmeisje: | Zondag, februari 18, 2007 01:11 |
mooi geschreven,mooi dat accepteren.liefs | |