Om een dicht en donker woud

Waar geen geluid een oor vindt

Klinkt een zwijgende stem; noodkreet

Ongeïnspireerde raven zien het aan

Zonder geïnspireerd te raken

Een synthesizer loopje begeleidt een spiedend oog

Met een boog valt de gebochelde het raamwerk binnen

Terwijl popcorn zich zacht nestelt in het rode hoogpolig

Valt een doek voor de blokhut in het mos

Er wordt gewacht op iets dat niet lijkt te komen; er is geen ontkomen aan

Naast het pad dat de angst bewandelt is het glibberig

Kil vlijt een bries tussen de haarwortels en klagend bibbert het kippenvel

Huiveringwekkende speciale effecten trekken weg als witte vlekken in nekken

Samengeknepen knokkels grijpen naar wokkels om het niet te hoeven zien

Dunne slierten zweet wanen zich amazones onder longsleeves.

Van de domme jonge lieden die hun huis verlieten

Vond men nooit een spoor dat ergens toe leidde

Een stapel ingewanden netjes opgestapeld in een kelder

De man met de ronkende kettingzaag en de varkenskop

Worden niet verhoord geen woord verspilt aan het logische einde

Draaiend volgt de gang de foyer

Mannen die klagend shag dragend deurstarend; moesten met madame mee

Haasten zich naar de beste plek onder het afdak het liefst met uitzicht op

Hunkemoller of een fietsenstalling van de plaatselijke Aerobic gym

Wachten op jassen en jassen waarop echt niemand meer wacht

Op weg naar een conclusie

Liefst een begrijpelijk plot

Van ‘waarom toch al dat bloed, en die ellende’

Voor de bioscoop een bord: ‘Hierbinnen bevindt zich een doolhof vol hongerige wolven’

De plaquette omschoppen; en stoïcijns toch weer naar binnen.

Om een dicht en donker woud

Waar geen geluid een oor vindt

Klinkt een zwijgende stem; noodkreet

Ongeïnspireerde raven zien het aan

Zonder geïnspireerd te raken