Mijn treurwilg verdrinkt in zijn eigen tranen
en toch zou ik hem willen vragen,
het leven te nemen zoals het komt.
Zij het als plant...
zonder gedachten en woorden
zonder liefde en haat
alsof pijn nooit bestond.
Je bent de mijne, voor eeuwig en altijd.
De herinnering aan de treurwilg
gewillig gegraveerd
in mijn hart zonder spijt
en mettertijd rottend in de vochtige grond,
begraven in de schaduw van waar ooit mijn trotse treurwilg stond.
En nu een ander jou bewonderen zal
al haar verhalen aan je kwijt kan
en veel meer
ga ik jouw wortels loslaten
en elke keer als jij haar kust
en streelt met je takken zo zacht
zal ik in het midden van de nacht
ontwaken in mijn kist
en triest
en verdorven
en eenzaam zijn
zoals ik ooit begon.
(Als het dan nog even kon
dan zou ik wil spreken
met de zegen van mijn gekwelde geweten,
Mijn treurwilg, droog nu je traan,
je hebt het goed gedaan.)