die vagebondt
weer klooster ik
mijn eigen strand
de uitgestoken hand
liep in een ander ritme
voor ons draaft
de hond die vagebondt
met alles wat ze vindt
ons laatstgeboren kind
alleen de golven
horen onze woorden
verbittering die zucht
zout hangt in de lucht
we zijn de boulevard
weer opgegaan daar braken
onze dromen of het goed
zal komen hoop ik maar
wil melker
13/02/2007
sunset: | Dinsdag, februari 13, 2007 08:10 |
Ik voel een onderhuidse pijn doorheen deze schitterende poëzie. En een diep verlangen. Liefs en warme genegenheid, sunset |
|
Windwhisper: | Dinsdag, februari 13, 2007 07:58 |
Schrijnend dit, al zet je hier weer een dijk van een gedicht neer, ik hoop met je mee, Liefs Cobie |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 13 februari 2007 | ||
Thema's: |