Na alles wat er is gebeurd
weet ik niet meer of ik
wel iemand ben,
of ik wel meetel..
Of ik er wel bij hoor.
Alweer door een week
heengesleurd.
Alweer opgebeurd.
Maar ik heb zo
weinig zin om nog
door te gaan.
Om nog in het leven
te blijven staan.
Ik heb geen zin meer
omdat masker op te doen.
Ja, dat iedereen maar
denkt dat ik me zo
gelukkig voel..
dat ik het zo leuk vind
om maar altijd te lachen.
Dat ik het normaal vind
dat ik vaak zo stil ben.
Ik zou zoveel over
willen doen.
Dat ik er ook aan
terug denk met een
goed gevoel.