»Ik wil niet meer...«
Ik weet niet of je weet dat..
ik je vooral nu in deze tijd
echt zo erg nodig heb
in deze moeilijke strijd
Deze tijd van
onbeschrijfelijk veel ruzie
onverdraagbaar veel verdriet
verdriet dat er van binnen wel is
maar wat je van buiten gewoon niet ziet
Ik wil dood
Alle pillen slikken die hier in huis zijn
Dood zijn..
dat lijkt me fijn
Verlost van dit leven
Hier niet meer bestaan
Het lijkt me zo heerlijk
Laat me toch gaan!
Een ‘leven’ zonder pijn
Een ‘leven’ zonder zorgen
Ik wil dat alles beter wordt
Het liefst gewoon al morgen
Maar dat zal niet gaan
Dat kan gewoon niet
Zo ontzettend jammer
Want ik ga dood van verdriet
Het leven hier
Wordt me veel te zwaar
Maar toch wil ik nog even doorgaan
Is dat niet raar?
Ik wil jou geen verdriet doen
Ik wil jou niet achter laten
Ik wil niet weggaan
Zonder nog een paar keer met je te praten
Zodat ik je kan vertellen
Wat me dwars zit, ook al mag dat niet meer
Maar ik wil dat je alles weet
Al mn pijn doet zo zeer
Ik wil dat je weet
Wat mijn reden is geweest
Als ik als ik ga
Daar denk ik aan, het aller aller meest
Ik wil jou niet achterlaten
Dus ik zal voorlopig niet gaan
Ik moet nog even doorzetten
Verder gaan, met dit
Verrotte bestaan...
-- Geschreven voor Yvette, en natuurlijk ook voor Ellen (F) Dit gedicht kwam gewoon in me op. Dat wil niet zeggen dat ik me ook zo voel:) --
©Kirr, 09-02-07, 20:36