storm van gedachten
regen van tranen
overvloed van pijn
chaos in mijn hoofd
mijn hart gebroken
ziel verduisterd
en mijn gedachten zwart
je hebt mij van mijn leven beroofd
versnipperde herinerringen
op de grond van verdriet
eenzaamheid overheerst
ik zal bezwijken
bloed op het lichaam
dat vlucht voor de brokken
van het leven
maar ik laat niks blijken
de woorden weergalmen nog steeds
in mijn hoofd
ik wil vluchten
op die weg zonder eind
de schade die je aanrichtte
is onherstelbaar
de ravage is te groot
maar ik ga door, niets zijnd
ik blijf lachen
en ik hou de schijn hoog
maar ik vraag me zo vaak af
hoelang nog tot ik breek
wanneer zal de wereld zien
wie ik echt ben
wanneer zullen ze merken
dat het niet is wat het leek