Ik heb vandaag last gekregen van een raar gevoel,
en ik denk dat ik zelfs niet eens goed uit kan leggen wat ik bedoel.
Als ik jou zie dan slaat mijn hoofd nog steeds op hol,
en mooie liefdesliedjes met jou in mijn buurt hou ik niet lang vol.
Ik weet het gewoon dondersgoed: dat gevoel moet weg,
jij wil gewoon niet met mij en daarom heb ik deze pech.
Het is gewoon alles bij elkaar, het doet me veel te veel pijn,
je heb iets tegen me gezegd en dat vond ik aan de ene kant lief en aan de andere kant niet fijn.
Je zei je bent een schat,
ik denk nu van dat had je echt niet moeten zeggen want daardoor kwam ik in een nog dieper gat.
Je bent gewoon veel te leuk,
en om alles lag ik vandaag weer in een deuk.
Ik vergat al mijn zorgen weer dankzij jou,
maar het ergste is dat ik gewoon nog steeds van je hou.
Net iets te veel om het vriendschap te noemen maar dat zou het wel moeten zijn,
want op deze manier voel ik me aan de ene kant ook niet fijn.
In principe verdien je mijn verdriet niet omdat jij nee tegen me zei,
maar toch heb ik dat verdriet wel, en daarmee ben ik echt niet blij.
Omdat ik niet meer kan genieten van onze vriendschap op deze manier,
er is voor mij maar 1 ding het leukste en dat is jou geklier.