Er sterven uitdrukkingen van je gezicht
als ik je bekijk zoals nu.
Tranen hebben kraters gevestigd rond je ogen
de zijrivieren scheppen een onvolmaakte lach
waar, als je beter kijkt dan anders,
een zee in kleine beekjes uitmondt op de oevers
van je bodemloze ogen. Ik heb je lief.
Ik heb je lief, en lief. Maar zie in de diepte
van je gesloten lichaam de dood die zingt,
en als de gezichtsuitdrukkingen zijn vergaan
zo langzaamaan aan het hart begint
en knaagt
totdat jij eindigt,
steeds vlugger, vlug vergaat.
Klaes: | Vrijdag, februari 09, 2007 18:49 |
indringende poëzie leafs/klaes |
|
Jusst.: | Vrijdag, februari 09, 2007 18:47 |
ontzettend geheel, geniaal gewoon | |
Sarah Blind: | Vrijdag, februari 09, 2007 18:45 |
Een pracht stuk, met veel diepte. En ik denk dat je over elke strofe één enkel gedicht kan schrijven. Liefs, Sarah |
|
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 09 februari 2007 | ||
Thema's: |