Jij tovert een lach op jouw gezicht
jij richt jouw hoofd naar het licht
jij mag je niet laten gaan
jij moet op jouw benen blijven rechtstaan
De tranen worden verdrongen
het verdriet wordt genegeert
het gevecht is begonnen
er wordt over jou geregeert
jij zegt nies meer over hoe jij je voelt
want niemand begrijpt toch wat je bedoeld
je probeert zo hard mogelijk jou best te doen
maar daarvoor wordt je niet beloont
alleen jou buitenkant wordt getoond
jij hebt een muur om jou heen gebouwt
er is niemand waaraan jij nog een woordt toevertrouwd
of waar je op verderbouwt
als iedereen jou toch kwetst
heb je ondertussen al een beeld van de wereld geschetst...
wat ik zeg,wat ik doe,maakt niet veel uit
want het interesseert je toch geen fluit
jij kwetst mij alleen maar
geen enkel lief gebaar
ik vroeg aan jou wat vrienden zijn
jij zei de manier hoe je naar iemand kijkt
maar waarom doe je mij dan zoveel pijn
dat het echt niet op vriendschap lijkt?
waarom toch..