Ik geloofde in jouw,
jij maakte me bijzonder.
Maar nu begin ik in te zien,
jouw liefde was helemaal geen wonder.
Wat jij mij gaf was geen liefde,
jouw liefde was zo hol en nep.
Maar ik liet me zo verblinden,
raakte hopeloos gevangen in jouw dodelijke web.
Ik vertrouwde jou zo blindelings,
wilde je de hemel en aarde schenken.
Naief was ik te geloven in jouw oprechtheid,
en dat je mij nimmer zou krenken.
Mijn verdriet is nog steeds immens,
mijn hart wil maar niet bedaren.
Een brandende liefde zo eenzaam en alleen,
draag ik bij me, al 5 lange jaren.
Mijn geloof in jou heb ik inmiddels verloren,
voor jou ben ik een volslagen vreemde.
Mijn gelukzalige liefde drong nooit tot jou door,
zelfs niet na al die keren dat ik onophoudelijk weende...