Tijd om te vertellen
Te lang mee gewacht
Ik zal niet langer steeds maar zwijgen
Al is dat ooit van mij verwacht
Ze zouden toch niet geloven
Mijn verhaal in stukken kapot
Ooit heb ik mezelf voorgelogen
Eens ging mijn hart door pijn op slot
Ik heb nog moeite met de sleutel
In het oud verroeste gat
Een pijnlijke herinnering aan toen
Iets waar ik toch nog last van had
Het is tijd het los te laten
En te delen, het is niet kwijt
De herinnering aan toen
Is in mijn hart, voor altijd…
Ssstephanie: | Zaterdag, februari 03, 2007 22:25 |
Wat ontroerend en opnieuw zooo herkenbaar!! Ja ik ben het weer.:) Het is inderdaad verdomd moeilijk het verleden te laten rusten en verder te gaan. Er zullen altijd littekens achter blijven.... helaas, voel ik dat ook en vele anderen hier bij gedichtenfreaks. Vind steun bij een geliefde en wellicht kan hij/zij je verdriet en pijn wat doen vervagen... Ik wens je veel sterkte en geluk toe... Liefs, Steph... | |
*alice*: | Zaterdag, februari 03, 2007 21:57 |
En wacht daar, klaar om een plekje te krijgen. Prachtig neergezet, bij deze veel troost. Kussjes en liefs, Alicia |
|
Auteur: -MoonFlower- | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 03 februari 2007 | ||
Thema's: |