geen eind aan de wegen die ik in mijn eentje dwaal
ben maar een mens dus mijn hart is niet van staal
gevoelens die mij tot waanzin dreigt
haar gebroken beloftes die in mijn hart bewaart blijft
tranen die vroeg opstaan en s'avonds nog steeds niet weg zijn
vermoord voelen door een ijskoude pijn
littekens die voor altijd in mijn hart zijn gaan branden
geen opties meer om mijn kijk op het leven te veranderen
bitter zoete smaken die zijn achtergebleven
veel liefde weg gegeven maar niks ervoor terug gekregen