Ik sta voor een spiegel,we staan paar millimeter voor elkaar.
Kijk der in denk ben ik zo geworden,zie ik er zo uit echt waar?
Emoties komen naar boven,sla de spiegel in elkaar.
Ik zie stukjes vallen en ik zie me in duizend stukjes van hier tot daar.
Ik ga nog dieper denken,terwijl ik naar m'n gebroken gezicht door de stukjes staar,,,
Ik denk aan nu en hoe het vroeger was.
Het leven zonder problemen,maar ja dat is hoe het was.
Nu zit ik altijd in de problemen en prop alles me gevoelens me emoties in m'n rugtas.
Me schouders worden zwaarder,het voelt soms alsof iedereen me haat.
Ik wordt er soms gek van,en weet me dan geen raad.
En ga ik gekke dingen doen waar ik later weer spijt van heb.
Ik word agressief terwijl ik dat zelf niet eens in de gaten heb.
Ik maak m'n eigen vrienden bang en ik maak ze gek,,,
Waarom zet ik nou nooit eens een goeie zet?
Dit is wat ik voel,heel diep van binnen bij mij,,,
Leven zonder doel,met al die problemen in m'n zij.
Misschien dat je me nu een beetje snapt,,,
Ik leef in een leegte die m'n lichaam verzwakt,,,
Als je kijkt in m'n ogen zie je alleen een donker zwart gat,,,
Ja ik sluit me gewoon op in mezelf,,,
Ik blijf daar zo lang tot ik de spit delf,,,
Maarja dat is wat ik ben,,,
En ik blijf wie ik ben,,,
Terwijl ik mezelf nog niet eens heel goed ken,,,
Ja ik zak dieper en dieper,,,
Het lijkt net alsof ik loop op drijfzand,en dat maakt me zieker en zieker,,,