Daar waar de zon de aarde kust
haar warmt met haar stralen
Een fluistering van de wind
mijn liefde mee zal dragen.
Daar waar geloof zijn weg niet vond
en een leugen werd geboren.
De kilte en warmte zich vermengde
en verdween.....en verstilde.
Daar waar de zon de aarde kust
een vogel zich mee laat drijven op de wind
Zoals mijn liefde gedragen wordt
en ik...... mezelf bemin.
De fluistering van de wind, klinkt als muziek
van duizend engelenkoren
Zuiver, warm en teder, liefdevol
Als die klank zijn weerklank vind.
Dan zal liefde eeuwig stromen, alleen
besmeurd in vertrouwen
zullen zelfs de mooiste klanken
verdwijnen, ongehoord als een fluistering
in de ......wind.
Diane: | Vrijdag, januari 26, 2007 12:00 |
Mooi geschreven, een puntje haar warmt zou ik haar warmte van maken maar voor de rest is het een prachtig mooi liefdevol gedicht. Liefs Diane | |