net toen ik wou schreeuwen
tot mijn stembanden zouden scheuren
om me het zwijgen op te leggen
stokte mijn adem, zoals verwacht
ik sloot mijn ogen, dacht nog even
aan mijn kindertijd en de zon
die me ooit zo warmen kon
maar me nu niet meer bestralen wou
ik kniel me voor jouw herinnering
wil ze een plaats geven in mijn ziel
maar ze brokkelt uiteen op de grond
in scherven, die geen geluk brengen
dus ontkleed ik me maar van mijn
lichaam, geest en de lucht om me heen
tot enkel mijn gevoel blijft zweven
op plaatsen waar ik ooit mocht leven
maar nu niet meer ben