Tranen branden achter m'n ogen.
Ik wil het niet laten zien.
Want voel me dan bedrogen.
Ik zou wat langer bij jullie
blijven, maar dat had niet
zo mogen gebeuren.
Dit had ons uit elkaar
moeten sleuren.
Ik kan wel huilen,
Ik kan mezelf wel slaan.
Ik kan wel achter mn tranen
schuilen maar dit is de
weg die we hadden moeten gaan.
Ik voel pijn, pijn in m'n hart
want ik wil nog bij jullie zijn.
Maar nu komt eerder als verwacht
toch het afscheid..
Het doet zo'n pijn al wil ik
niet laten merken dat ik
vanbinnen huilen moet.
Ik ben zo bang voor spijt.
Misschien is m'n beslissing
wel niet goed.
Ik kan het niet terugdraaien,
maar missen, ja dat doe ik!!