Tranen worden zichtbaar,
ze rollen langzaam over mijn zachte wangen.
Mijn gezicht is helemaal nat van het huilen,
maar het maakt mij totaal niets uit.
De traan maakt een weg naar beneden,
zoals die traan, moet ik dat ook doen.
Maar hoe kan ik jou nou vergeten?
Je bent weg, door alleen die ene foute zoen.
De traan valt op de grond en verdwijnt meteen,
ik blijf me telkens maar iets afvragen.
Zal onze liefde ook verdwijnen, zoals de traan verdween in het natte, vochtige gras?