Soms ben ik zo stil,
soms praat ik juist veel.
Soms zijn er dingen
die ik anders wil
maar dat durf ik niet
te zeggen.
Tijdens een gezellig
gesprek weet ik vaak
niet veel te vertellen.
Ik kan het niet goed
uit leggen.
Ik ben bang om mezelf
te geven.
Bang dat het mensen
tegenvalt of dat wat
ik zeg hen niet bevalt.
Ik ben bang om te falen.
Bang dat mensen me
beoordelen over
hoe ik doe, wat ik doe,
over wie ik ben.
En als het me zelf
tegenvalt moet ik
de schuld zelf betalen
door mezelf negatieve
dingen in te prenten.
Ik vind in een groep
zitten gezellig
maar ik weet niet
wat ik zeggen moet
wat het bij mij
vanbinnen dan weer
koken doet.
Ik wil praten..
maar dat wil ik
zo graag
zonder die verlegenheid,
zonder die faalangst...