Om liefdes die geen liefdes bleken
om doden die de dood vergeten zijn
om de touwen die zich binden
om nekken die niet willenvergeef ik je tot slot je laatste woorden
waarin je mij nooit meer vergeten zou.
Hier in het gras kleurt de hemel nog groener
grauw. De wolken zijn gedachten.
De wolken zijn gedichten, verre lichten
die sneller aan ons voorbij zijn gegaan.
En jij, jij bent de maan. Maar vanaf zo’n hoogte
zul je mij nu nooit meer zien.
Of misschien, wanneer je dichterbij komt.
Paul de Bruyn: | Woensdag, december 17, 2008 06:56 |
Hee ik kwam je tegen op de voorpagina, krijg gelijk heel vreemde beelden bij die laatste zinnen *grijns* liefs, |
|
Panta Rhei: | Zondag, januari 28, 2007 11:02 |
wanneer je dichterbij komt vind ik een beetje een jammer einde. een hemel die groener grauw kleurt, geweldig. Jaja, graag gelezen Liefs! |
|
remie: | Maandag, januari 22, 2007 18:16 |
mooi marjolein en misschien moest ik ook maar eens luisteren naar die woorden die jij hoort...zoekt en gij zult vinden... waar vinden gedachtes/herinneringen rust...liefs remie | |
Klaes: | Vrijdag, januari 19, 2007 18:40 |
indrukwekkende poëzie leafs/klaes |
|
mienke: | Vrijdag, januari 19, 2007 16:51 |
prachtig geschreven! | |
Dreambow: | Vrijdag, januari 19, 2007 16:42 |
zoo mooi.. *zoekt woorden, maar vindt er geen* wauw.., liefs |
|
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 19 januari 2007 | ||
Thema's: |