Van toen ik nog neuroot was
Het voelt als tien keer, dagen lang lakken,
niets kunnen pakken of gewoon praten
omdat alles wat je niet kan,
meer dan concentratie vereist.
Je bijt niet van je (nagels) af.
Ik ontweek alles -waar ik naar keek
was de grond en wat hoger was zag ik niet.
Alleen mijn schoenen waren nog waardig.
Of toen ik nog een echte zenuwlijder was.
Ik verkaste mijn gedachten in hokjes en lijntjes
En verkraste theorie na theorie.
Als de wereld vergaat of valt,
of ten onder gaat in haar eigen succes,
was het tenminste voor niets.