Overal zie ik mensen gelukkig zijn.
Ze lachen en zijn blij.
Waarom heb ik toch al die pijn.
Waarom gaat het toch niet over bij mij.
Van biuten ben ik net als hen.
Ik lijk gelukkig en lach.
Maar niemand die mij echt kent.
Niemand die weet hoe ik opsta iedere dag.
Elke keer weert dat gevoel.
Een gevoel wat ik met niemand kan delen.
Niemand begrijpt wat ik bedoel.
Die wond wil maar niet helen.
Toch zet ik maar door.
Hopend dat ik ooit echt gelukkig kan zijn.
Ik zet maar weer die stap naar voor.
En lach maar weer, voor de schijn.