Hier zit ik dan, alleen in een hoek.
Als een gesloten boek.
Denk aan vroeger en wat je mij hebt aangedaan.
Gedachtes die blijven en nooit meer over zullen gaan.
Ik weet wie je bent, maar ik ken je niet.
Ik praat er nooit over, en niemand die het ziet.
Maar er is iets wat ik mis, en ik weet niet wat.
Ik had gehoopt dat ik voor mezelf alle antwoorden had.
Of ik ooit de kans krijg is de vraag.
Maar ik leef met een lege plek in mijn hart tot op de dag van vandaag.
Ik wou alleen maar dat je van me hield.
Je hebt me pijn gedaan en onze toekomst vernield.
Wat heb ik ooit verkeerd gedaan?
Waarom konden we niet samen in deze harde wereld door het leven gaan?
Je was nooit aan mijn zij.
Je hebt me niet zien opgroeien, Je was er niet bij!
Mijn hart scheurt uit elkaar en het doet me zoveel verdriet.
Dat je er nooit hebt kunnen zijn voor mij.
Waar ben je nu, gaat het goed?
Dat vraag ik me af, zonder je moeder opgroeien is voor mij de ergste straf.
Als ik alles kon inleveren wat ik bezat,
En in ruil daarvoor maar 1 dag met jou had…
Mama waarom doe je mij nog steeds zoveel pijn?
Had je niet liever bij je dochter willen zijn?
En waarom voel ik me elke keer als ik aan jou denk,
Weer zo angstig en klein…
mama waarom dan ?