door klapwiekende muizen
de maan vervleert
door klapwiekende muizen
stralen korten schaduw
tot ontkleurend duister
de grond is nog warm
als licht zich spiegelend
aan de hemel de aarde
een laatste veeg geeft
maanlicht versijpelt
in vallende schemering
een ongebroken witte roos
in geel verzachtende reflectie
roos en maan zijn roekeloos
in hun oplichtend spel
tegen het inktloze zwart van
de nog ongeschreven nacht
wil melker
13/01/2007
fortuna: | Zaterdag, januari 13, 2007 21:58 |
een poëtische woordenspel... mooi! Liefs |
|
MayadeBij*: | Zaterdag, januari 13, 2007 12:19 |
mmmm.. sheer delight. kus. | |
M@rcel: | Zaterdag, januari 13, 2007 11:37 |
wat een otzettend mooi gedicht wil en heel graag gelezen Liefs M@rcel |
|
sunset: | Zaterdag, januari 13, 2007 09:48 |
P r a c h t i g! En weer heel graag gelezen door mij. Liefs en fijne zaterdag. Liefs, sunset |
|
hiljaa: | Zaterdag, januari 13, 2007 09:48 |
wauw sterk verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
dichterbij: | Zaterdag, januari 13, 2007 09:43 |
heel mooi dit en graag gelezen lieve groet |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 13 januari 2007 | ||
Thema's: |