alles gaat voorbij
niets blijft bestaan
toch blijft er dat beeld
van jouw gezicht
in het maanlicht
toen je me raakte
zo sterk, zo diep
en we het duister
verbannen opzochten
langs het donkere pad
van verlangen
de pijn van schuld
van verwarring
verzon ik er zelf bij
‘k voelde je zo dicht
zo één met mij
waren wij twee
verloren
tijd heelt alle wonden
maar mijn hart brak
vandaag
je zei
“ik ben de weg kwijt”
weet, ‘k ben er nog steeds
mijn ziel is met de uwe
altijd