Waarom is alles zo gelopen?
Waarom blijf ik toch nog hopen?
Want je hoorde van me is waar.
Lopen daarom onze gevoelens gevaar?
Waarom heb je het zo snel opgegeven?
Waarom heeft deze liefde geen kans op leven?
Je staart, maar spreekt niet.
Je kijkt, maar ziet het niet.
Je ziet niet hoe ik hieraan lijd.
Je voelt niet eens een beetje spijt.
En ja, ik zie het: ik ben je kwijt.
Je hebt me geblokkeerd en loopt met een boog om me heen.
Je bent gewoon liever af alleen.
Waarom ben je toch zo bang als je hetzelfde voelt?
Mijn opmerkingen waren nooit grof bedoeld.
Op school heb je je van plaats verzet,
Het is gedaan met de pret.
Waarom wil je niet praten?
Wil je alles zo laten?
Gewoon me de rest van het schooljaar negeren.
Zal ik jou dan eens een lesje leren?
Ik geef niet op, ik loop niet weg!
Waarom luister je niet als ik je dit zeg?
Je straalt uit “Er is niets aan de hand”
En je schuift me gewoon aan de kant.
Je voelt je ongemakkelijk in mijn buurt, wilt iets zeggen maar kan niet.
Mijn hart loopt over als een vergiet.
Ik kan maar 1 vraag bedenken en ga je die nu schenken.
Of je wil of niet, ik vraag het jou.
Omdat ik toch nog van je houd.
Mijn vraag:
WAAROM?