Zon
De zon verlaat de wereld, zoals het lijkt,
Alleen schijn bedriegt, besef je de volgende dag.
Wanneer de zon stralend op je neer kijkt,
Je kunt de zon niet recht aankijken, vanwege de pijn,
Dat doet je denken aan je lief,
Je kon hem niet aankijken, vanwege de pijn,
Pijn om het verdriet dat je alles moet opgeven,
Zijn ogen vol gevuld van verliefde blikken, starend naar jou,
Zijn mond, altijd elke kus vol passie je lippen deed aanraken,
Zijn haren, niet meer bereikbaar voor je handen,
Zijn stem, die altijd je ziel deed strelen met prachtige zinnen,
Je stapt in de douche en laat de stralen over je lichaam stromen,
Deze stralen gebruikte je als verberging voor je tranen,
Huilend om je grote verlies, sta je onder een warme waterval zoals het lijkt,
Een waterval van waterstralen die alleen de buitenkant kon reinigen,
Graag zou je willen dat er stralen waren die je verdriet konden wegspoelen,
Je begint erom te lachen, bij deze gedachten, omdat je weet dat het waanzin is,
En denkt hardop ‘leer te leven in de werkelijkheid’ misschien is dat een oplossing,
Tijdens het afdrogen denk je terug aan de herinneringen, en beseft opnieuw
Dat door zijn verlating het grootse deel van je leven is verdwenen,
Zijn verlating, een onuitwisbare leegte heeft gecreëerd,
Dag in, dag uit, wanneer de zon je voor even verlaat
En net op tijd terug verschijnt, om de tranen van je gezicht te laten verdwijnen,
Blijf je van hem houden….