Het verborgen meisje
In de
Kilte staat
Ze daar
Eenzaam en
Bedroefd
Als een
Blinde mol
Zoekt ze de
Weg naar het
Hart van haar
Geliefde
Het lukt haar
Niet…
Wat ze ook
Probeert
Doorweekt en
Verschrompeld
Loopt ze door de
Regen die met
Haar meehuilt
Door de
Kettingen om
Haar heen die
In het verleden
Ontstaan zijn,
Durft ze haar
Masker
Niet af te doen
Door de
Littekens in
Haar hart
Stopt ze
Zichzelf weg
Verscholen en
Schuw,
Achter de
Verpakking van
Haar ziel
Toch leeft ze
Hoopvol en
Moedig,
Wachtend op de
Liefde van
Haar leven…